ஊருக்குச் செல்லும் வழி - பதில் கடிதம்

”ஊருக்குச் செல்லும் வழி – கார்த்திக் புகழேந்தி”

    அண்ணன் கார்த்திக்.புகழேந்திக்கு வாழ்த்துகள்.

        நேற்றுதான் அவர் எழுதிய “ஊருக்குச் செல்லும் வழி” கட்டுரைத் தொகுப்பு படிக்க நேர்ந்தது. கி.ரா-வின் வளர்ப்பு சோடைப் போகாது என்று மீண்டுமொருமுறை நிருபித்துள்ளார் கா.பு. நானும் திருநெல்வேலிக்காரன் என்பதால் நிறைய இடங்களில் புத்தகத்தில் இருந்த எழுத்துக்கள் காட்சிகளாக மனக்கண் முன் விரிந்துச் சென்றது.

ஆவி பறக்கும் இட்’டி’லி; இதன் தலைப்பே மனதுக்கு நெருக்கமானதாக இருந்தது. ‘இட்லி’ என்பதே எழுத்து வடிவம் ஆனால் அதை இட்டிலி என்ற எழுதுவதன் மூலம் நம்முடன் இயல்பாக உரையாட தொடங்கிவிடுகிறார். ஒரு நிகழ்ச்சியை விவரிப்பது என்பது அதை நம்முன் நிகழச் செய்வதை போலிருக்க வேண்டும். அந்த வகையில் பெண் பார்க்கும் படலத்தின் போது ஒரு வீட்டில் நடக்கும் நிகழ்வை அந்த வீட்டின் சூழலோடு அழகாக விவரித்திருப்பார்.

இவருக்கும் எனக்கும் இன்னொரு ஒற்றுமை. அவர் படித்தது கிறிஸ்து ஜோதி, நான் கிறிஸ்து ராஜா மேல்நிலைப்பள்ளி. ரெண்டும் ஒரே குழுமம் தான். அவர் ஹாக்கி, நான் ஹேண்ட் பால்; அவரும் சப்ஸ்டியூட், நானும் சப்ஸ்டியூட்! ’ஊருக்குச் செல்லும் வழி’யில் ஒரு வரி வரும், ”மரணம் நிகழ்ந்த வீட்டிற்கு இடையே உள்ள தூரத்தை கடக்கும் அவகாசம்தான் உலகிலே கொடுமையான சித்ரவதை நிறைந்த தருணம்”. கிளாஸிக்!

அரங்க ஆட்டத்தில் வரும் தியேட்டர்களைப் பற்றிய தகவல்கள் மிகவும் நெருக்கமானதாய் தோன்றின. அந்த பாளை பஸ்-ஸ்டாண்ட் எதிரில் இருக்கும் (கமிஷ்னர் ஆபீஸ்) சுவர்தான், ராம்-முத்துராமின் ஆஸ்தான விளம்பர ஸ்தலம். பேருந்தில் அந்த இடத்தை கடக்கும்போதெல்லாம் அதில் வரைந்திருக்கும் நடிகர்களின் படங்களை வாய்ப்பிளந்து பார்ப்பதே பேருவகையாக இருக்கும். திருநெல்வேலிக்காரனுக்கே அதனருமை புரியும்! (இப்போது லக்ஷ்மி தியேட்டரும், பார்வதி தியேட்டரும் திருமண மண்டபமாகிப் போனது)

’பேருயிர்’ என்ற தலைப்பில் யானைகள் குறித்து எழுதியிருப்பார். இந்த தொகுப்பில் என் மனதுக்கு நெருக்கமானது இதுதான். அழியும் பேருயிர் புத்தகத்தையும் வாசிக்க வேண்டும்! இன்னொரு முக்கிய பகுதி ’அம்மன் சன்னதி’. இதுகுறித்து தி.க.சி, புதுமைப்பித்தன், வண்ணதாசன், நெல்லை கண்ணன் என்று அனைவரும் எழுதியாகிவிட்டது. ஆனால் இன்னமும் அதுகுறித்து எழுதி எழுதி உய்யலாம். அதுதான் அதன் சிறப்பு. மேலும், திரு. நெல்லை கண்ணனின் தமிழுக்கு நான் ரசிகன் என்றாலும் அவர் குறித்து எனது பார்வை வேறு என்பதால் அதைப்பற்றி எதுவும் சொல்லவில்லை. 

’வணங்கான் கதை’. இதை ஏற்கனவே அறம் தொகுப்பில் படித்திருப்போம். மீண்டும் எதற்கு இதிலும் எழுதியிருக்கிறார் என்று தெரியவில்லை. ’தண்ணீர்’ குறித்து அண்ணன் கா.பு எழுதியிருப்பது சற்று முக்கியமான விஷயம். இதற்கு முன்பு கழனியூரனிடம் நெல்லை தமிழையும், நாஞ்சில் நாடனிடம் ’நாரோயில்’ தமிழையும், சமீபமாக என்.ஸ்ரீராமின் எழுத்துக்களில் கொங்கு நாட்டு தமிழையும் வாசித்து இருக்கிறேன். அந்த வகையில் இவர் திருநெல்வேலி தமிழில் அநாயசமாக அடித்து ஆடுகிறார். இயல்பாகவே அண்ணனிடம் நகைச்சுவை உணர்வு இருக்கிறது. அதை தன் எழுத்துக்களிலும் அங்கங்கு தெளித்துவிடுகிறார்; தெறிக்கவிடுகிறார்!!

புத்தகத்தைப் படிக்கையில் முகத்தில் ஒரு புன்னகை இருந்துக்கொண்டே இருக்கிறது, இறுதிவரை. ஆனால், படித்துக்கொண்டிருக்கும் போதே திடீரென்று ஒரு சந்தேகம்; இவையெல்லாம் கட்டுரைகள் தானா? என்று. கவனித்துப் பார்த்தால் தெரியும் இதில் எங்குமே கட்டுரை என்ற வார்த்தையை நான் பயன்படுத்தியிருக்கமாட்டேன். என்ன காரணம் என்று தெரியவில்லை. ஒருவேளை நேற்று முன்தினம் நாஞ்சில் நாடனின் ‘காவலன் காவான் எனின்’ என்ற கட்டுரைத்தொகுப்பை படித்ததுக் கூட காரணமாக இருக்கலாம். அதில் எண்ணிப்பார்த்தால் பத்து பன்னிரெண்டு கட்டுரைகள் தான் இருக்கும். நான் எண்ணிக்கை மட்டும் காரணமாக சொல்லவில்லை. அவை ஒவ்வொன்றும் அத்தனை செறிவான கட்டுரைகள். அனைத்திலும் ஒரு டீடெய்லிங் இருந்தது. ஆனால், கா.பு,வின் இந்த தொகுப்பில் அந்த டீடெய்லிங் மிஸ்ஸிங்.

அவரது முகநூல் பதிவுகளை தொடர்ந்து படித்து வருபவன் என்ற முறையில் இது அவரது முகநூல் பதிவுகளின் ஒரு தொகுப்பாகத்தான் எனக்குத் தெரிகிறது. சென்ற வருடம் இன்னொருவரும் இதேப்போன்று தனது முகநூல் பதிவுகளை புத்தகமாக்கினார். ”அதான் உங்க பதிவுகளை முகநூல்லயே படிக்குறோமே அப்பறம் எதுக்கு காசு கொடுத்து வேற வாங்கிப்படிக்கணும்?”னு ஒரு நண்பர் அவரிடம் கேட்டதாக ஞாபகம். எனக்கும் அது சரியென்றே தோன்றியது. 

ஒருவேளை மொத்த பதிவுகளை தொகுக்க வேண்டும் என்று நினைத்தால் பிடிஎப்-ஆக தொகுத்து, கேட்பவருக்கு அளிக்கலாம். முகநூல் பதிவுகளை புத்தகமாக்க விரும்பினால், அட்டையிலே போட்டுவிடுங்கள் ”இது எனது முகநூல் பதிவுகளின் தொகுப்பு” என்று. தொகுப்பை வாசித்த (விமர்சித்த) எவரும் இதைப்பற்றி பேசாதது ஏனென்று தெரியவில்லை. எழுதுபவனுக்காக பேசுவதில் எனக்கு உடன்பாடில்லை. எழுத்துக்காக பேசுவது மட்டுமே எழுத்தாளனுக்கு சரியான அங்கீகாரம்.

மற்றொரு விஷயம் இதில் வரும் வெகு சில அத்தியாயங்களை தவிர பெரும்பாலான அத்தியாயங்கள் தன் வரலாறு போலவும், சுயசரிதை போலவும் தோன்றுவது எனக்கு மட்டும்தானா என்று தெரியவில்லை. நான் அப்படி இருந்தேன் இப்படி இருந்தேன் என்று சொல்கிறார், சரி, அப்புறம்? என்று கேட்கையில் ”அவ்வளவுதான்” என்று முடித்துவிடுகிறார்.

ஒரு தருணத்தில் அண்ணன் சொன்னதுண்டு “நான் பத்திரிக்கைகளுக்கு எழுதி அனுப்புவதில்லை” என்று. ஒருவேளை அவர் பத்திரிக்கைகளுக்கு எழுதி அனுப்பினால் இன்னும் செறிவான கட்டுரைகளை அண்ணனிடம் இருந்து எதிர்பார்க்கலாம் என்று எண்ணுகிறேன். முகநூலிலே எழுதுவதால் ஒரு தேக்கம் ஏற்படுகிறதோ என்று தோணுகிறது. உள்ளுக்குள் ஓராயிரம் விஷயங்களை வைத்திருக்கிறார். அனைத்தையும் போட்டு உடைக்க வேண்டும்! என்பதே நேயர் விருப்பம்.

மீண்டும் சொல்லுகிறேன், அவனது எழுத்துக்காக பேசுவது மட்டுமே எழுத்தாளனுக்கு சரியான அங்கீகாரம்! எனக்கு பெரிய அளவு வாசிப்பனுபவமோ எழுத்தனுபவமோ கிடையாது. ”ஊருக்குச் செல்லும் வழி”யில் என்னவெல்லாம் மனதுக்குள் தோன்றியதோ அப்படியே கொட்டி வைத்திருக்கிறேன். அவ்வளவுதான்! ”ஊருக்குச் செல்லும் வழியை இன்னும் செம்மையாக சொல்லிருக்கலாம்”.

-பிகு

05-03-2017

**********************************************



**********************************************

அன்புத் தம்பிக்கு,

            வணக்கம், 

ஊருக்குச் செல்லும் வழி புத்தகம் குறித்தான உங்கள் பார்வையை மிகவும் ரசித்து வாசித்தேன். உங்கள் எழுத்தும் விமர்சனமும் எனக்குப் பிடித்திருக்கிறது. ஒரு விமர்சனத்தை எப்படி அணுகவேண்டும் என்கிற புரிதலோடுதான் உங்களது இந்தப் பதிவை வாசித்துமுடித்தேன். அதே புரிதலோடுதான் உங்களுக்கு இந்தப் பதில் பதிவையும் எழுதுகிறேன்.

கிராவுடைய வளர்ப்பு என்று நீங்களே சொல்லிவிட்டதால் என்னுடைய எழுத்தின் தளம் பற்றி நான் மேலதிக விபரம் ஒன்றும் சொல்லிக் கொள்ள வேண்டியிருக்காது. ஆனாலும் நாம் பேசுவதற்குச் சில விஷயமிருக்கிறது. கதை, கட்டுரை, என்ற இரண்டு வடிவங்களுக்குள்ளும் பொருந்தாத ஒரு வடிவத்தில் எழுதிய குறும்பேச்சாடல்களின் தொகுப்புத்தான்  இந்த ஊருக்குச் செல்லும் வழி.

ஊ. செ.வ -யில் என்ன எழுதியிருக்கிறீர்கள் என்று நம்மிடம் கேட்கிற நண்பர்களுக்கு வாசகர்களுக்கு, அதனை அறிமுகப் படுத்தும்போது, இது ஒரு கட்டுரைத் தொகுப்பு என்று சொல்லவேண்டியதன் நிர்பந்தத்தை நீங்கள் அறிந்திருக்கலாம். வாசிக்கிறவர்களுக்கு நம்முடைய படைப்பு எந்த ரீதியிலானது என்று குறிப்பு கொடுக்க அந்த சொல்லின் அடையாளம் எளிமையானது. அதன் மூலமாக அவர்கள் கவனத்தில் இந்த நூலை முன்வைப்பது எனக்கு வசதியாகிறது. மற்றபடி என் தளம் கதையாடல்வழியாக பேசுவதுதான். முன்னுரையில் குறிப்பிட்டதுபோல “ஒரு நாடோடியின் வாய்ச்சவடால்கள் தான் இந்தக் கட்டுரைகள் வேறெதுவும் இதில் அதிகமில்லை.” என்பதே இந்தப் புத்தகத்திற்கான நியாயம். 

கி.ரா தாத்தா சொல்லுவார், “ஆண்டு, மாதம், நாள் நேரமெல்லாம் சொல்லி வரலாற்றைச் சொல்லுறது நம்முடைய வேலையில்லை. அது வரலாற்று ஆய்வாளன் பண்ணுகிற வேலை” என்று. என் கருத்தும் அதேதான். நான் ஒரு கதைசொல்லியாக என்னை வெளிப்படுத்துகிறேன். கதையில்வருகிற காக்காய்க்கு பசி அடங்காது. பாட்டிக்கு வயது மூக்காது. காலமிருக்கிற வரைக்கும் வடையைச் சுட்டுக்கொண்டும் திருடிக்கொண்டும், நரியிடம் இழந்துகொண்டுமே இருக்கும். ஆக டீட்டெய்லிங்குக்காக மெனக்கிடுவதும் இல்லை. அதேசமயம் போகிறபோக்கில் அடிச்சுவிடுவதும் இல்லை. 

அடுத்ததாக, நான் தான் முகநூலில் நீங்கள் எழுதினதை வாசித்துவிட்டேனே பிறகு எதற்கு புத்தகமாகவும் போட்டுக்கொண்டு என்று கேட்டிருக்கிறீர்கள். இதேப்போல, முகநூல் எழுதியதை புத்தகமாக்குவதை  ஒருவிதமான தரம்குன்றிய படைப்பாகப் பார்க்கிற மனநிலையும் நம்மவர்கள்  பலபேரிடம் இருப்பதைப் பார்க்கிறேன். அது ஏனென்றும் தெரியவில்லை.  விகடனில் தொடராக வந்த பொன்னியில் செல்வனை இன்னும் அச்சுப்புத்தகம், ஆடியோ, வீடியோ, மேடை நாடகம், சினிமா முயற்சி என்று மாறி மாறி படைப்பாக்கிக் கொண்டிருக்கிறார்களே.. அது என்ன விதமான நியாயம்?

 எனக்கு எழுத்துச் சூழல் அறிமுகமானது மிகச் சில ஆண்டு இடைவெளிக்கு உள்ளேதான். அடித்தல் திருத்தல்களோடு எழுதத் தொடங்கி இருக்கிற ஆட்டக்காரன் நான். முகநூல் என்னுடைய  எளிய, அதேநேரம் பலப்பேரை சென்றடைய வாய்ப்புள்ள ஊடகம். இங்கே நான் என்னை மெருகேற்றிக் கொள்கிறேன். ஒரு வேடிக்கை பார்க்கிறவனாக இந்தச் சமூகத்தில் எனக்குக் கிடைத்த அனுபவங்களை என் வாழ்க்கையோடு பொருத்திப் பார்த்து, அவற்றை எழுத்துகளாக்கிப் பழகுகிறேன். வக்கீல்களையும், டாக்டர்களையும் கேளுங்கள். தங்கள் வேலையை எப்போதும் ப்ராக்டீஸ் செய்துக்கொண்டிருக்கிறேன் என்பார்கள். என் பானியும் அதுதான்.

திருவிழாவில் மிட்டாய்க்காரர் செய்து காட்டுகிற வாட்ச் பொம்மைகள் மாதிரி விதவிதமாய் எழுதிப் பார்க்கிறேன். அவற்றில் தேர்ந்தவற்றை தொகுக்கும்போது, எங்கே எது நம்மை சீர் பண்ணியிருக்கிறது. எது நம் காலை வாரி இருக்கிறது என்ற முடிவுகளுக்கு வர முடிகிறது. ஆக, எழுதின மொத்தத்தையும் அள்ளிச் சொருகி வைக்கோல் மூட்டையாக புத்தகம் போடுவதென்பது கிடையாது, தொங்குச்சதை இல்லாத அளவுக்கு வேலைபார்த்ததை மட்டும் கடைவிரிக்கிறேன்.

கூடவே, இணைய வாசிப்புக்கும், புத்தக வாசிப்புக்குமான வித்யாசத்தை உங்களுக்கு நான் பெரிதாக விளக்க வேண்டியதில்லை. கேட்ஜட் சமூகம் காலை பத்து மணிக்கு வாசித்த சில வரிகளைச் சிலாகித்து, அதிலிருந்து விடுபட ரொம்ப நேரம் ஆகாது. ஆனால் புத்தக வாசிப்பு அப்படி அல்ல. அதனாலே முகநூல் பக்கங்களை புத்தகமாக்குவதில் எந்த குற்றமும் இல்லை என்கிறேன். அதைக் காசுக்கு விற்காமல் மின் புத்தகமாகக் கொடுங்கள் என்கிறீர்கள். நாட்டில் இலவசங்களுக்கு ஒருக்காலும் மதிப்பு கிடையாது. மாறாக, புத்தக விற்பனையில் கிடைக்கிற தொகையெல்லாம் கோடிகளில் குவியும் வணிகமும் இல்லை தமிழ்ச்சமூகத்தில்.

 “அட்டையிலே போட்டுவிடுங்கள் இது முகநூல் பதிவுகள் என்று” உங்களுடைய இந்த தொனி எப்படியானது என்பதை என்னால் புரிந்துக் கொள்ளமுடிகிறது. ஏனைய்யா வாசித்ததையே வாசிக்கச் செய்து, வாசகனை வதைக்கிறீர்கள் என்று கேட்பதுபோல என் காதுகளுக்குப் பட்டது. என்னுடைய இந்தப் புத்தகத்தில் இடம்பெற்றுள்ள வாய்ச் சவடால்களில் 30க்கு 20 இந்த சமூக ஊடகத்தில் எழுதினதுதான். ஆனால், அதில் ஏதோ ஒன்றாவது காலாவதியானதாகவோ, தேவையற்ற சொருகலாகவோ இருக்காது என்று நம்புகிறேன். அதை இன்னும் பலருக்கு புத்தக வடிவில் எடுத்துச் செல்கிறேன்.

 “வணங்கான் கதை’ இதை ஏற்கனவே அறம் தொகுப்பில் படித்திருப்போம். மீண்டும் எதற்கு இதிலும் எழுதியிருக்கிறார் என்று தெரியவில்லை” என்று எழுதி இருந்தீர்கள். எனக்கு ஆச்சர்யமாக இருந்தது. நீங்கள் தான் இந்தக் கருத்தைக் குறிப்பிட்டிருந்தீர்களா என்று. ‘அறம் ஓர் வாசிப்பனுபவம்’ என்று அந்நூல் பற்றி வாசக மதிப்புரை எழுதின பிரவீன் குமாரை எனக்குத் தெரியும். அதைப் படித்துவிட்டு அந்தத் தொகுப்பை வாங்கத் துடித்த ராம்குமார் என்கிற முதலாமாண்டு கல்லூரி மாணவனையும் எனக்குத் தெரியும். வணங்கான் கதையை ஒரு கதைசொல்லியாக நான் இன்னும் சிலபேருக்கு எடுத்துச் சொல்ல நினைக்கிறேன். உண்மையில் வணங்கான் யார் என்பதைப் பற்றிய விவாதத்தை அதன் கடைசிப் பத்தியில் நான் பேசியிருக்கிறேன்.

தன் வரலாறு, சுய சரிதை என்றெல்லாம் பெரிய வார்த்தைகளுக்கெல்லாம் போகவேண்டாம். நான் எழுதிக் குவிக்கிறது வாழ்க்கையைத் தான். நான் வாழ்ந்த, கண்ட, கேட்ட மனிதர்களின் கதையை பதிவு செய்வதுதான் என்னுடைய அறம். அதில் நான் மட்டும் இல்லை. நானும் இல்லாமலும் இல்லை. அவற்றை வாசிக்கிறபோது கொஞ்சமும் சொல்வதற்குச் செய்திகள் இல்லாமல்  வெறும் பானையைச் சுரண்டிக் கொண்டிருக்கக் கூடாது என்பதிலும் தெளிவாக இருக்கிறேன்.

பத்திரிகைகளுக்கு எழுதி அனுப்புவதில்லை என்பது ஒரு கொள்கைசார் முடிவுதான். நமக்குள் இருக்கட்டும், தமிழின் பிரபலமான நாளேடுகளில் வாரம் ஒரு கட்டுரை வீதம், தகவல்களைத் தேடித் திரட்டி, பெரிய அரசியலாளர், முப்பது புத்தகம் போட்ட எழுத்தாளருக்கு இன்னைய தேதி வரைக்கும், எழுதிக்கொடுத்துக் கொண்டிருக்கிறேன். தவிர இதழியல் ஊடகங்களில் இரண்டு ஆண்டுகாலமாக பணி செய்து வந்திருக்கிறேன். இப்போது நீங்கள் பார்க்கிற இடத்தில் அல்ல.

ஆக, ஒரு காத்திரமான கட்டுரைக்கு எவ்வளவு மெனக்கிடல் வேண்டும் என்பதை அறிந்து, எழுதி, திருத்தி என்று இன்னொரு பக்க வேலைகளிலும் அனுபவம் கொண்டிருக்கிறேன். ஆக பத்திரிகை நம்மை மெருகேற்றும் என்பதிலெல்லாம் நீங்கள் நம்பிக்கை வைத்தால் அது தி.க.சி., தொ.மு.சி., காலத்தைய நம்பிக்கை. தவிர அங்கே கிடைக்கும் அங்கிகாரம் என்பது ஒரு வேடிக்கையான அரைக்கைச் சட்டை. எனக்கு இப்போதைக்கு அரைக்கை சட்டை மீது ஆசையில்லை.

ஊருக்குச் செல்லும் வழியை இன்னும் செம்மையாகச் செய்திருக்கலாம். ஆமாம் அதில் நிறைய சொதப்பியிருக்கிறேன். எழுத்துரு முதற்கொண்டு, எழுதியது, தொகுத்தது என்று நிறைய  மெருகேற வேண்டும். போகப் போக இன்னும் செம்மையாக்கிக் கொள்கிறேன். வளர்கிற பயிரப்பா நான். என்னைப் போய் நாஞ்சில் நாடன் கிட்டே எடுத்து வைத்தால் நான் என்ன செய்யட்டும் சொல். எனக்கு என்னை மாதிரி தான் எழுதவரும்.

எல்லாவற்றுக்கும் மேலாக, “எழுத்துக்காக பேசுவது மட்டுமே எழுத்தாளனுக்கு சரியான அங்கீகாரம்” என்று ஒரு போடு போட்டிருந்தாய் அல்லவா. அந்த ஒரு வார்த்தைக்குத்தான் இவ்வளவு நீளமாக எழுதிக் கொண்டிருக்கிறேன். உன்னுடைய இந்த வார்த்தை தான் என்னை உறங்கவிடாது. தூக்கத்தைக் கெடுக்கும். போட்டு படுத்தும். என்ன எழுதிக் கொண்டிருக்கிறேனென்பதின் மீது கவனம் பெற வைக்கும். தவிர முகஸ்துதிக்காக பாராட்டுவதற்கும் கொஞ்சம் தலையை ஆட்டித்தான் வைக்க வேண்டியிருக்கிறது. ஆனால், உன் மாதிரி விமர்சனத்திற்குத்தான் மனசு திறந்து பதில் எழுதவேண்டும் என்று தோன்றுகிறது.

-கார்த்திக் புகழேந்தி

06-03-2017